یکی از عمده ترین آلودگیهای محیط زیست مربوط به فاضلاب صنایع فلزی و به ویژه پساب های آبکاری مصنوعات فلزی می باشد. یکی از مهمترین عناصر مضر موجود در این نوع فاضلاب، فلزات سنگین می باشند که غیرقابل تجزیه بوده و از بین نمیروند.
فلزات سنگین را کم و بیش در غالب فاضلاب های صنعتی می توان تشخیص داد ولی خوشبختانه غلظت آنها عموماً کمتر از حدود قابل توجه است. رنگ های صنعتی، پوشش ها، لعاب ها و ترکیباتی از این قبیل فلزات سنگین را در غلظت های قابل توجهی در خود دارند. در پساب صنایعی نظیر نساجی، آبکاری و فلزکاری، چرم سازی، لعاب و سرامیک، واحدهای استخراج و خالص سازی فلزات، صنایع معدنی و صنایع شیمیایی غلظت های بالاتری از این عناصر یافت می شود. غلظت بیش از حد این فلزات بازدارنده واکنشهای شیمیایی - بیولوژیکی بوده و علاوه بر ایجاد تغییرات در سیستم عصبی، در توارث و اختلالات ژنتیکی نیز موثر شناخته شده اند. فلزات سنگین به صورت ترکیبات مختلف معدنی یا آلی و یا به صورت کمپلکس های خاص در صنعت به کاربرده می شوند و همین ترکیبات نیز در پساب آن صنایع دیده می شوند. نوع ترکیب شیمیایی فلز سنگین در نحوه تصفیه فاضلاب های صنعتی بسیار اهمیت دارد و لذا شناسایی این ترکیبات از دیدگاه سیستم تصفیه فاضلاب ضروری است.
چنانچه غلظت فلزات سنگین در حد جزئی باشد در سیستم های بیولوژیکی جذب توده های میکروبی شده و از فاضلاب جدا می شود. اگر غلظت آنها بیش از مقادیر قابل تحمل توسط میکروارگانیسم ها باشد حذف آنها از طریق روش های شیمیایی مناسب ضرورت خواهد داشت. به هر صورت روش های مختلفی برای حذف این عناصر از فاضلاب های صنعتی و کنترل غلظت آنها وجود دارد.
پساب کارگاه ها و صنایع آبکاری یکی از آلوده ترین پساب های صنعتی آلوده به فلزات سنگین می باشد. فاضلاب صنایع آبکاری بسته به نوع فرایند عموما محلول رقیقی از وانهای الکترولیت محسوب می گردند. این پسابها بسته به نوع فرایند آبکاری، می توانند آلوده به سیانور، کروم و کادمیوم و یا سایر فلزات سنگین باشند که باید به نحو مناسبی تصفیه گردند.
لینک منبع : www.nahrab.ir
